.."Έφυγε" με πονεμένο βλέμμα.. Τεράστιο το κενό.. Ήδη μας λύπει και ας τον ''είδαμε'' πριν λίγες ώρες όταν τον "παραλάβαμε".. σαν να χάσαμε το παιδί μας..
Η πολυαγαπημένη ψυχούλα μας, ο ευφυής "μπέμπης" μας. Ο"γερομπέμπης", που στο άκουσμα γερομπέμππης τα τελευταία χρόνια, σε κύταζε παρεξηγημένα και έσκυβε το κεφάλι, "στραβώνοντας" με παράπονο τα χειλάκια του, και νιαουρίζοντάς σαν μωρό, κυριολεκτικά σαν μωρόό η φωνή του ψιλή και γλυκιά,όπως του έλεγα συνεχώς το βρέφος μου, το βρεφάκι μου όπως του΄έλεγα άλλες στιγμές εφ΄οσον στ'αλήθεια μύριζε σαν μωρό και όχι σαν γάτος, γουργούριζε τρισευτιχισμένος..
Το ποδόσφαιρο που έπαιζε σαν ποδοσφαιριστής? έβαζε γκολ με αμύγδαλα ή μπαλάκια ανάμεσα από να δάχτυλά μου και μετά κορδωνόταν με σηκωμένη ουρά σαν να έκανε κατόρθωμα.. Κρυφτό? άλλο αγαπημένο παιχνίδι..παράξενοι θόρυβοι που έτριζα εγώ.. σαν ταινίες θρίλερ..γούρλωνε τα μάτια και τρελαινόταν να ανακαλύψει τι είναι..
Μόνο η ανθρώπινη φωνή του έλειπε, διαρκώς περίεργος για τα πάντα, παρακολουθούσε τις συζητήσεις, έντονα λάτρης της ελευθερίας, και άς έζησε όλα του τα χρόνια στην "φυλακή " του σπιτιού μας, πάντα πονηρά κοίταζε να την "κάνει", "άρρωστος" με την φύση, το κηπάκι και την ανακάλυψη, που του άρεσε να κάθεται στην πρασινάδα, ανάμεσα στις γλάστρες, μυρίζοντας τα λουλούδια και το χώμα και ευφραινόταν.
Με έντονα αυξημένη υπαρκτή λίμπιντο μέχρι τέλους,αυνανιζόταν με τις λούτρινες κούκλες του, και τις έκρυβε κάτω από τον καναπέ σαν πήγαινες να του τις πάρεις(ανήκουστο για όσους κτηνιάτρους το είχαν ακούσει. Πρώτο " καμάκι" από το μπαλκόνι φλέρταρε με τις αδέσποτες συνεχώς, κι' άς είχε δύο δικές του.
θεόσταλτος από τον ουρανό στο σπίτι μας, μέλος κανονικό με έντονη προσωπικότητα και υπόσταση, αυτό το μικρόσωμο πλασματάκι γέμιζε την ζωή μας στέλνοντάς μας μόνο θετική ενέργεια, ακόμη και μέχρι..το τέλος, μέσα στους πόνους του σώματος..και της ψυχής του..κι΄ άς ήταν σε λήθαργο, διακρίνονταν..όσο και άν προσπαθούσε να το κρύψει..το διαβάζαμε στο βλέμμα του, το βαθιά πονεμένο βλέμμααα..θεέ μου δεν θα το ξεχάσω ποτέεε.. αγκάλιαζε και έσφιγγε τα δάκτυλά μας. σφιχτά, πολύ σφιχτά (που έβρισκε τόση δύναμη?? τόσο μα τόσο αδύναμος..) με το ελεύθερο χεράκι του που σχημάτιζε σαν "μπουνίτσα", με κυρτωμένα τελείως τα νυχάκια του για να μην μας τρυπήσει,και ταυτόχρονα εβγαζε λυγμούς, (το επιβεβαίωσαν και οι κτηνίατροι που ήταν παρόντες κάποιες στιγμές, ότι, ήταν λυγμοί, θαρρείς πως άκουγες άνθρωπο,με βουρκωμένα μάτιααα, και δάκρυα που έσταζαν εντυπωσιακά αργά (σαν να ήθελε να τα κρύψει να μήν τα δεις) ακούγοντας το γνωστό, οικείο δικό του ποιηματάκι. που το είχαμε συνθέσει μαζί με την συγχωρεμένη πολυαγαπημένη μητέρα μου...μπέμπη μου μπεμπάκο μου και μικρέ γατάκο μου, τι βρεφάκι είν΄αυτό, τι βρεφάκι ακριβό, ααακριβό και τραγανό, είν΄καλέ αυτό αυτό το βρεφάκι το μικρό..σκίστικε κι η ρόμπα του..πάει κι' παντόφλα του..ωχ ωχ ωχ η μάνα του..ο "μπάκος¨" μου απ' το μπεμπάκος και το 'μπάκι" μου, απ' το μπεμπάκι μου..έγινε γατοαγγελάκι..Αυτή η ψυχούλα των δύο κιλών άφησε την τελευταία του πνοούλα κυριολεκτικά δίνοντας απεγνωσμένα μάχη για να ζήσει (σίγουρα δεν ήθελε να φύγει το ξέρω μου το "είπε¨),χθες το πρωί..δεν μπορώ να συνεχίσω..δεν το πιστεύω..τι θα κάνω τώρα? πως να ¨ξεκολλήσω¨από το πετσί μου αυτήν την συνήθεια των δεκαεπτάμιση χρόνων?? Ξέρει κανείς?? πολύ βαθύς ο πόνος νοιώθουμε ότι χάσαμε το παιδί μας..αλήθεια..Μας έμεινε η μυρωδιά του στο σπίτι..και οι αμέτρητες αναμνήσεις..Σήμερα είδα ότι "άνοιξε ο άνθός από το μπουγαρίνι μας..τι κρίμα να μην έιναι εδώ να το μυρίσει..
Έχεις μείνει χαραγμένος στη καρδιά και στο μυαλό μας.. δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.......
