ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ του ΝΙΚΟΛΑΪ ΓΚΟΓΚΟΛ Θέατρο «Αλκμήνη» Από 04/05

Τέχνες / Θέατρο
19/04/2019

Από 04/05 έως 02/06ς Σάββατο 21:30 και Κυριακή 19:00 Σ’ ένα μικρό πανδοχείο μιας επαρχίας, ένας ικανός χαρτοπαίκτης με ειδίκευση στις απάτες της τράπουλας έρχεται με σκοπό να αλιεύσει τα ανυποψίαστα θύματά του. Όμως εκεί τον περιμένει κάτι απρόσμενο...

Ένα παιχνίδι για το τυφλό πάθος της ανθρώπινης ψυχής. Ένα έργο που διεισδύει στην απληστία, την αλαζονεία και την κτητικότητα του ανθρώπου.

«ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ» – Η υπόθεση του έργου

Σ’ ένα μικρό πανδοχείο μιας επαρχίας, ένας ικανός χαρτοπαίκτης με ειδίκευση στις απάτες της τράπουλας έρχεται με σκοπό να αλιεύσει τα ανυποψίαστα θύματά του. Στο ίδιο πανδοχείο, όμως, γνωρίζεται με μια μικρή συμμορία χαρτοπαικτών, οι οποίοι ετοιμάζουν στημένες απάτες με σκοπό να αποσπάσουν χρήματα από τους ανυποψίαστους περαστικούς. Οι τρείς θαμώνες, απατεώνες – επαγγελματίες χαρτοπαίχτες θα συναντηθούν, έτσι το παιχνίδι θα εξελιχθεί από μια απλή χαρτοπαικτική παρτίδα σε μια κωμικοτραγική φάρσα με απρόσμενες συνέπειες. Η αγωνία, το πάθος και η αλαζονεία παρασύρουν τους παίκτες σε ένα παιχνίδι χωρίς επιστροφή.

Ο Νικολάι Γκόγκολ αποτελεί τόσο για την παγκόσμια όσο και για την Ρωσική λογοτεχνία, ένα αιώνιο σύμβολο και σημείο αναφοράς, παρά το γεγονός ότι έφυγε από την ζωή μόλις σε ηλικία 45 ετών χτυπημένος από μελαγχολία και ψυχικές νευρώσεις, επηρεασμένος από τις κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις της εποχής του. Τα έργα του, βαθειά διεισδυτικά στην ανθρώπινη συνείδηση, είναι γεμάτα πάθος και ζωή, με χαρακτήρες ζωντανούς και ταραχώδεις, ανθρώπους απλούς και καθημερινούς, ωστόσο με τόσο σύνθετο ψυχισμό. Ανθρώπους που παλεύουν με εσωτερικές συγκρούσεις, βάζουν σε δοκιμασία τις μεταξύ τους σχέσεις, φθάνουν σε αδιέξοδα δίχως επιστροφή. Τα έργα του συγγραφέα καταδεικνύουν σε πλάτος και βάθος όλο το φάσμα της αυταπάτης του ανθρώπου, της φθοράς του, της τραγικότητάς του. Ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι ταπεινά παραδεχόταν την οφειλή του στον Γκόγκολ.

Σκηνοθετικό Σημείωμα:

«Οι Παίκτες», αν και γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, είναι ένα έργο πάντα επίκαιρο και ανατρεπτικό. Με αφορμή το πάθος των ηρώων για την χαρτοπαιξία και τον τζόγο, διαπραγματεύεται «αιώνια αθεράπευτα στίγματα» της ψυχής, για να σχολιάσει, εν τέλει, την απελπισία της κτητικότητας.

Σπάνια ένας συγγραφέας εμβαθύνει τόσο στην ανθρώπινη φύση, με έναν τρόπο τόσο διεισδυτικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό. Ο Γκόγκολ στήνει αριστοτεχνικά ένα παιχνίδι φαρσοκωμωδίας, στο οποίο, παρά την εξωτερική ιλαρότητά του, αποκαλύπτονται οι σκληρές αλήθειες για την απληστία του ανθρώπου, την ευμετάβλητη ψυχοσύνθεσή του, την καταβύθισή του στην αλαζονεία.

Αν και σε πρώτη ‘ανάγνωση’ φαίνεται ότι πρόκειται για μια φάρσα με έντονες κωμικές καταστάσεις, σύντομα διακρίνει κανείς το βαθύτερο νόημα του έργου: τον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στα πάθη, τα ένστικτα και τις αδυναμίες του. Ο Γκόγκολ δεν κάνει εκπτώσεις στους χαρακτήρες του, τα πάθη τους δεν ωραιοποιούνται στο έργο του. Διεισδύει αριστοτεχνικά στον εσωτερικό τους κόσμο και, μέσα από τους χαρακτήρες αυτούς, διακρίνει κανείς την ψευδαίσθηση, την αγωνία και τις συγκρούσεις μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Ο Γκόγκολ, σε καμία περίπτωση, δεν είναι πεσιμιστής ή μηδενιστής. Καταδεικνύει με τον πιο περιγραφικό τρόπο την τυφλή ορμή, τις ψευδεπίγραφες ελπίδες, το αδιέξοδο των παθών, το εσωτερικό κενό, τις εύθραυστες ανθρώπινες σχέσεις, την δυσκολία επικοινωνίας με το κοινωνικό περιβάλλον. Όλα αυτά αναπτύσσονται στα έργα του με ρεαλισμό και αλήθεια, ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, το ενστικτώδες και το μεταφυσικό, το λογικό και το υπέρλογο.

«Οι Παίκτες» είναι ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στη διαφθορά, την απάτη, τελικά τον σκοτισμό του νου. Ο συγγραφέας εμβαθύνει στην ψυχολογία των χαρακτήρων, σε ένα παιχνίδι πάθους που δεν έχει τέλος ούτε αρχή. Στο παιχνίδι αυτό, όποιος καλείται να παίξει, εξαπατάται, όποιος αποφασίσει να το ζήσει, βυθίζεται. Ένα παιχνίδι όπως είναι και η ίδια η ζωή. Όπως χαρακτηριστικά επαναλάμβανε ο συγγραφέας: «Αμέτρητα όπως οι κόκκοι της άμμου, είναι τα πάθη του ανθρώπου, έτσι ό,τι και να πείτε, το σώμα θα βασίζεται πάντα στην ψυχή».