Ένα άρθρο από την Αθανασία Κιφοκέρη:
Το θέατρο είναι μια μορφή τέχνης που έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα από όπου ξεκίνησε φυσικά και έπειτα ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο μαγεύοντας εκατομμύρια θεατές ανά τους αιώνες, ενώ έχει επιβιώσει ακόμα και στις πιο δύσκολες ιστορικές περιόδους.
Πρωτοεμφανίζεται ως μορφή τέχνης στην Ελλάδα στην αρχαία Αθήνα στα πλαίσια του εορτασμού του Θεού Διόνυσου. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εικόνα του θεάτρου που έχουμε εμείς σήμερα. Στα έργα επιτρέπεται να παίζουν μόνο άντρες, ακόμη και τους γυναικείους ρόλους, και η διάρκεια του είναι ατέλειωτη. Ένα θεατρικό έργο μπορεί να κρατήσει οκτώ ίσως και παραπάνω ώρες.
Το θέατρο, αποτελεί τον κλάδο της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Πρόκειται για την παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών.
Δεν αποτελεί μια απλή μορφή διασκέδασης αλλά μια μορφή ψυχαγωγίας. Πλάθει την ατομικότητα μας και γαλουχεί τα συναισθήματα.
Από την άλλη, η υποκριτική περιλαμβάνει μια ευρεία γκάμα δεξιοτήτων, συμπεριλαμβανομένων της αρκετά ανεπτυγμένης φαντασίας, της συναισθηματικής ευχέρειας, της έκφρασης του σώματος, της καθαρότητας του λόγου και της δυνατότητας ερμηνείας του δράματος. Η υποκριτική απαιτεί επίσης την ικανότητα του ηθοποιού να χρησιμοποιεί διαλέκτους, τόνους, αυτοσχεδιασμό.
Ακολουθούν κάποιες απόψεις για το θέατρο και την υποκριτική σπουδαίων ανθρώπων του θεάτρου και του πολιτισμού.
Σύμφωνα με τον μεγάλο θεατρικό συγγραφέα Χένρικ Ίψεν “Το θέατρο είναι τέχνη, που έχει ως σκοπό να αναπαραστήσει την ανθρώπινη ζωή”
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, 1856-1950, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925
“Ένα θεατρικό έργο πρέπει να σου δίνει να σκεφθείς κάτι. Όταν βλέπω ένα έργο και το καταλαβαίνω με τη πρώτη, τότε ξέρω ότι δεν είναι και πολύ καλό.
ΤS. Eliot, 1888-1965, Βρετανός ποιητής, Νόμπελ 1948
“Η ηθοποιία έχει να κάνει με πολύ λεπτά συναισθήματα. Δεν βάζεις μια μάσκα. Κάθε φορά που ένας ηθοποιός παίζει, δεν κρύβεται. Εκθέτει τον εαυτό του.”
Frank Capra, 1897-1991, Αμερικανός σκηνοθέτης
Εκτίθεται απεριόριστα. Είναι “γυμνός” και εύθραυστος πάνω στη σκηνή, γι’ αυτό και έχει ανάγκη το χειροκρότημα και τη θετική ενέργεια του κοινού.
